பாரதி

பாரதி....

உன்

முறுக்கு மீசையினில் முண்டாசு மடிப்புகளில்

எரிக்கும் விழியிரண்டில் எத்தனை கவிநயங்கள்.

வானத்துச் சூரியனை வரவழைத்துப் பொடியாக்கி - தன்

கானத்தில் கலந்துவிட்ட காவியச் சித்தன் நீ.

ஊருக்குக் கவியெழுதி   உணர்ச்சிகளில் உயிர்வாழ்ந்து 

யாருக்கும் பயமின்றி நடைபோட்ட சிங்கம் நீ.

ஏகாதி பத்தியத்தை எதிர்த்துப்  போராடி 

சாகாத கவிபடைத்த  சரித்திர நாயகன் நீ.

மண்ணை அடகுவைத்து  மனதில் கவலையின்றி

விண்ணைத் தொட்டுவிடும் வீணான கதைபேசி

கண்ணை மூடி கனவில் மிதந்தவரை 

எண்ணித் தெளியவைத்த எழுச்சிக்  கவிஞன் நீ.

மன்னனை அவன்வீட்டு மங்கையரின் பேரழகை 

சின்ன வீட்டுப் பெருமைகளை சித்தரித்துக் கவியெழுதி 

பொற்கிழிக்கும் புகழுக்கும் பைந்தமிழின் பெருமையெலாம் 

விற்கத் துணிந்திருந்த வீணர்களின் மத்தியிலே 

காசுக்கு அடிமையாகி கால்பிடித்து வாழாமல் 

தேசத்தின் நலனொன்றே தேவையென எண்ணியவன்.

அலியாய் தமிழனெல்லாம் அவதரித்த காலத்தில் 

புலியாய்ப் புறப்பட்ட புரட்சிக் கவிஞன் நீ.

ஆண்டாண்டு காலம் அடிமைகளைப் பெற்றுவிட்டு 

மாண்டுவிட எண்ணி மரணத்தின் வாயிலிலே 

தமிழ்த்தாயோ தனைமறந்து தலைசாய்ந்து கிடந்திட்டாள்

உமிழ்ந்திட்டார் அவர்முகத்தில் உலகத்து மாந்தரெலாம்

உனைப்பெற்ற பின்னால்தான் உயிர்பெற்று எழுந்திட்டாள்

எனைவெல்ல எவனிங்கே என்றவளும்   முழங்கிட்டாள்

நீகொடுத்த கவி  குடித்து நிமிர்ந்திட்டாள் தமிழ்ப் பெண்ணாள்

தீயாக சுட்டெரித்தாள் தினவெடுத்த மாந்தர்களை.

தீபறக்கும் நின் கவியைத் தினந்தோறும் படிக்கின்றேன்,

நீபிறந்த இந்நாளில் நின்பாதம்  தொழுகின்றேன்.

,