ஓசிமாண்டியாஸ்

 


பண்டை நாட்டுப் பயணியவன் 
   பழம்பெருங் கலைகளின் ரசிகனவன் 
கண்டேன்  நானொரு  காட்சியென 
   கண்கள் விரிய உரைத்திட்டான்.
"முண்டம் இல்லை, முகம்தனியே 
    முறிந்த கிளைபோல் முன்கிடக்க 
துண்டாய் இரண்டு கால்மட்டும் 
   தூண்போல் நிற்கும் துயர்கண்டேன்.

அருகில் மணலில் புதைந்திட்ட 
   அலட்சிய முகத்தில் என்னதிமிர் ?
சுருங்கிய இதழில் புன்சிரிப்பு 
   சுழலும் கண்களில் கம்பீரம் 
நெருங்க முடியா வெற்றிகளை 
   நிகழ்த்திக் காட்டிய போர்ச்செருக்கு.
கருங்கல் தன்னை உயிப்பித்த 
   கலைஞன் தன்னை வியக்கின்றேன்.

தூசி படிந்ததன் பீடத்தில்  
    துல்லிய எழுத்தில் இவைகண்டேன்.
'ஓசி மாண்டியாஸ் என்பெயராம் 
    உலகில் எனக்கு எவர்நிகராம்?
மாசில் வெற்றிகள் கண்டவன்நான் 
   மன்னர்க் கெல்லாம் மன்னன்நான்
பேசிடும் எந்தன் படைப்பைப் பார் 
   பெருமையை முடிந்தால் மிஞ்சப் பார்'

சுற்றும் முற்றும் பார்க்கின்றேன் 
   சுடுமணல் தன்னில் ஏதேனும் 
வெற்றிச் சுவடுகள் தெரிகிறதா 
   விழிகள் திறந்து தேடுகிறேன் 
வெற்றுப் பாலையும் சூனியமும் 
   வெட்டுப் பட்ட  முகக்கல்லும் 
முற்றுப் பெறாத தொடுவானும் 
   முன்னே கிடந்தன வேறில்லை"

-சிவகுமாரன் 

மூலக்கவிதை 

Ozymandias

I met a traveller from an antique land
Who said: “Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert . . . Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed:
And on the pedestal these words appear:
‘My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye Mighty, and despair!'
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.”

-Shelley 

நன்றி:

இந்தக் கவிதையை மொழிபெயர்க்கத் தூண்டிய அன்பர் நவநீதகிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு .